We gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet!

7 mei 2019 - Sukabumi, Indonesië

Hallo allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een update gegeven heb, dus ga er maar lekker voor zitten want er is weer veel gebeurd! over 68 dagen zijn we weer terug in ons koude kikkerlandje, dus we zijn inmiddels over de helft. (dit in nu de tweede keer dat ik deze blog schrijf hopelijk gaat het deze keer wel goed)

In Bawen hebben wij nog anderhalve week genoten van ons eigen huisje. We hebben de lessen geobserveerd zolang er lessen waren dan, de 3e jaars examens gezien, de gastlessen, advisory meeting en trainingsdag gehad. Ik heb de situatie in Bawen tot het einde erg lastig ervaren, maar ik heb er wel van geleerd. De denk en werkwijze was erg traditioneel, en motivatie was laag. Ook naast het werk hadden we weinig afleiding behalve het huishouden. Wel waren er erg leuke sprankjes van hoop, bij het afscheid werd er gezegd dat onze aanwezigheid docenten en studenten gemotiveerd had, ook waren de gesprekken met de stagiaires die op de school lesgaven fijn hun probeerden de lesmethodes te veranderen maar liepen ook tegen de traditionele denk en werkwijze aan. We hebben een mooie hike gemaakt naar een bergtop(de Indonesiërs waren enorm moe), met de familie van Hanna een treinmuseum bezocht, veel gekookt(pannekoekennnn) en natuurlijk genoten van ons heerlijke dakterras.

Das eigen huisje, dag Hanna, dag privacy, dag keuken, dag lievelingseten(chicken katsu lada hitam), dag heerlijke douche, dag dakterras(en de biertjes die op het dakterras gedronken werden), dag lieve huisgekko's, dag enge huisschorpioen die we gevangen hadden met de pannenkoeken beslagkom en dag lange wandelingen naar supermarkt en school. (en dag overdag eten noemt Siri maar dat ligt niet aan het verlaten van Bawen;p)

Tijdens de reis richting Sukabumi moesten wij ons visum verlengen, een enorm drama heeft ons allebei 230 euro gekost. de datum die op het visum was was niet de datum waarop we het moeten verlengen...  een nare ervaring het geld is vervelend maar vooral hoe we behandeld werden was niet fijn. 

De eerste dag in Sukabumi was meteen weer een dag voor gastlessen en training, na een mooie rondleiding over de weer enorme school en een gefaalde poging om een planning te maken (houden ze hier niet zo van) gingen we achterop de scooter weer naar huis. We verblijven nu bij de ouders van Fikri met het hele gezin, geen moment is saai hier(kan ook niet met een jochie die rondhuppelt met grote krokodillentranen op momenten waarop wij willen slapen).

Op koningsdag hebben wij een parade bezocht in het dorp, een wandeling gemaakt met het gezin over een enorme hangbrug met als eindpunt een prachtige waterval. Als kers op de taart begon het te storten van de regen, maar toen we eenmaal tot op onze onderbroek nat waren maakte het ook niet zo veel meer uit. Terug met de angot(openbaar vervoer) naar huis, een hele mooie dag!

Toen was het tijd voor m'n eerste tripje alleen, best spannend maar het is allemaal goed gegaan. Ik ging naar Lembang voor een klauw bekap cursus in samenwerking met Bles en CRV,  wat heb ik veel geleerd, niet perse over de theorie maar vooral de problemen te zien en hoe te behandelen in de praktijk. Ik heb een paar nachten mij mr Sandi geslapen maar ook mocht ik bij Denok op de kamer in het hotel slapen, erg lief(al moest ik wel wennen aan het slapen met het licht aan). De cursus werk gehouden voor landbouw vertegenwoordigers, inseminators maar vooral voor de dierenartsen. Ik mocht Fokko, Taufiq en Denok helpen deze week en heb daar erg van genoten. Ook heb ik erg genoten van de gesprekken met Fokko over boeren over heel de wereld, cultuur en religie onder het genot van een biertje en een ijsje. Nu thuis heel veel gaan oefenen;). Ook heb ik mee mogen doen met de zwemles van Anissa was erg leuk. 

En toen weer op naar huis, de treinritten zijn prachtig! Ik werd opgepikt door Tian, na een bezoekje aan auto/motorbeurs de laatste biertjes genuttigd en een bezoekje aan de bioscoop met de broertjes van Fikri was het tijd voor de ramadan.

Siri en ik doen allebei mee uit respect voor de familie hier maar ook om te kijken of wij onszelf kunnen beheersen dus dat houdt in: niet eten en drinken(en roken) van 4:26 tot 18:00, de hele koran lezen(ik lees een bijbelleesplan maar probeer me ook een beetje te verdiepen in de koran omdat ik wil weten waarom mensen dit doen), niet schelden(voor Siri vooral een uitdaging), geen kwaad spreken en denken, niet huilen, niet zoenen en ga zo maar door:). We hebben nu de eerste dag erop zitten en zijn halverwege de 2e dag en tot nu toe gaat het goed. Ik heb erge dorst en Siri heeft meer honger, en een beetje last van het vroege opstaan. We zijn niet erg productief maar we gaan er vast aan wennen!!

Onze gezondheid heeft ups en downs maar over het algemeen gaat het goed, de muggen vinden ons wel erg lekker. Ik eet nooit meer uien in de ramadan tijd want dit is drama;)

Wat hebben we het enorm naar ons zin, we willen beide nog lang niet naar huis. De tijd vliegt hier, maar gelukkig hebben we nog ruim 2 maanden om te kunnen genieten. 

Hopelijk tot snel

Liefs 

Nicolien(en Siri)

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s